جمهوری مدارا: نشریه فارن پالیسی با نشر تحلیلی در مورد وضعیت زنان در افغانستان، بیان میکند که علیرغم زندانی شدن زنان افغانستان در خانههایشان و محرومیت آنها از حقوق اساسی، نه کشورهای اسلامی منطقه و نه ایالات متحده تمایل جدی برای وادار کردن طالبان به عقبنشینی از سیاستهای زنستیزانهشان نشان دادهاند.
این نشریه از منع حضور زنان در فضاهای عمومی در چارچوب «قانون امر به معروف و نهی از منکر» طالبان به عنوان نمونهای از آخرین سطح «آپارتاید جنسیتی اجباری» نام میبرد.
به گفته این تحلیل، تصویب این قانون همزمان با کارزارهای انتخاباتی ریاست جمهوری آمریکا اعلام شد؛ با این حال، هیچیک از دو نامزد انتخاباتی توجهی به موضوع حقوق زنان افغانستان نداشتهاند.
در مناظره تلویزیونی بین کاملا هریس و دونالد ترامپ در شبکه ایبیسی نیوز، افغانستان تنها در زمینه تأثیرات خروج آمریکا مطرح شد و موضوع حقوق زنان افغانستان نادیده گرفته شد.
نشریه فارن پالیسی مینویسد که سیاست کلیدی ایالات متحده در قبال افغانستان بر محور امنیت و کنترل تهدیداتی است که گروههای تروریستی مستقر در این کشور ممکن است علیه کشورهای غربی ایجاد کنند.
در همین راستا، جنرال دیوید پترائوس، رئیس سابق سازمان سیآیای، در مصاحبهای با العربیه هشدار داده است که طالبان قادر به مهار حملات فرامرزی داعش خراسان و تحریک طالبان پاکستانی (تیتیپی) نیستند و این وضعیت بسیار نگرانکننده است. او افزود که افغانستان تحت حاکمیت طالبان از جهات مختلف به کشوری شکستخورده تبدیل شده است.
فارن پالیسی ادامه میدهد که تهدید ایالات متحده به منزوی کردن طالبان در صورت عدم اعطای حقوق به زنان، به دلیل تعامل کشورهای دیگری چون چین، روسیه، پاکستان، قطر و دیگران با طالبان به دلایل اقتصادی و امنیتی، بیمعنی و غیرموثر به نظر میرسد.
این نشریه تأکید میکند که پس از خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان، سیاست فعالی از سوی واشنگتن برای تغییر وضعیت یا حمایت از زنان افغانستان وجود نداشته و این موضوع به سازمان ملل متحد واگذار شده است.
یکی از پیشنهادهای این تحلیل برای خروج از این وضعیت، ایجاد یک ائتلاف از کشورهای اسلامی برای به چالش کشیدن تفسیر طالبان از شریعت است. در نهایت، فارن پالیسی هشدار میدهد که اگر رئیسجمهور آینده ایالات متحده همچنان افغانستان را نادیده بگیرد، عملاً تهدیداتی را که از این کشور علیه آمریکا ممکن است شکل بگیرد، نادیده گرفته است.
این تحلیل اضافه میکند که زندانی کردن زنان در خانههایشان و محرومیت آنها از حقوق انسانی الگوی مشخصی از خلف وعدههای طالبان است و ممکن است این رویکرد به سیاست خارجی این گروه نیز سرایت کند.